Projekt 30/3

Bardzo dziękuję za komentarze pod poprzednim postem, zwłaszcza te podnoszące na duchu, że nie będzie tak źle z tym powrotem do pracy. Tak mi się zrobiło miło, jak je przeczytałam! I tego mam się zamiar trzymać :).

Wstałam dzisiaj o 5. Nie, żeby to było coś wielkiego (choć dla mnie to wyczyn). Mam koleżankę, która ma małego synka, drugie Maleństwo w brzuchu (prawie gotowe do startu), cały dom na jej głowie, a każdy list zaczyna: "Witaj Moniś, jest przed 5, mam chwilę, bo chłopaki śpią..." No, czy nie mówiłam, że takich mam kochanych ludzi wokół siebie?!! O tym też chciałam dzisiaj, ale zanim do tego dojdę, zapiszę sobie dla pamięci, co tam dzisiaj porabiałyśmy.
Dzień był całkiem intensywny, pracowity, kolorowy... no i dowiedziałam się czegoś nowego o moim Dzieciu...
Zanim Szkrabek się obudził skorzystałam z luksusu samotnej kąpieli i nieprzerywanego śniadania (niesamowite, tak niewiele potrzeba, a tyle radości...). Potem miałyśmy trochę czasu dla siebie i nowe doświadczenie: zrobiłam taaakie pyszne śniadanko (jak mi się wydawało): jaglankę z buraczkami* i... pierwszy raz byłam świadkiem, jak moje dziecko, na dodatek głodne, powiedziało karmicielce stanowcze NIE! A naprawdę chciało jej się jeść, bo na zaproponowaną w ramach kompromisu kaszę z jabłkiem rzuciła się jak jeszcze nigdy dotąd... Cóż, nawet P. ma coś, czego nie lubi, co się dziwić Szkrabowi. I tak jest zuchem, że zazwyczaj wszystko pięknie je.
Na drzemce zrealizowałam  moją wtorkową część Planu Tygodniowego (jeszcze o tym napiszę): prasowanie i zaszywanie. A właściwie to tylko zaszywanie, bo prasowania akurat chwilowo nie było (jupi!!). Gabi spała, a ja oglądałam film i szyłam... może mało kreatywne, ale w końcu to szycie... w takiej czy innej formie całkiem przyjemne. No i odkładana dawno sprawa do odhaczenia (jupi jupi!) A po przebudzeniu Szkrabka zrobiłyśmy sobie sesję zdjęciową, bo bardzo już Wam chciałam pokazać prezent, który mój mały miś dostał od Magnolienrinde. Przecudną owieczkę. Gabi z nią zasypia. I zawsze jej na powitanie ślini cały nosek.

Hmm... i tyle bym Wam jeszcze chciała napisać... o tym, jak razem śpiewałyśmy. I jak Gabi zamiast pozować, tarzała się po kanapie, albo mi wyrywała aparat... i jak sama robiła swoje zdjęcia ;).. Dzień był pełen wrażeń, a ja, nie wiedzieć czemu, czułam się jak na darowanych mi od losu wakacjach, choć przecież w zasadzie był to dzień jak wiele innych... świadomość, że coś się kończy, pozwala cieszyć się mocniej tym, że w ogóle było. Dobranoc moi Drodzy, jutro też pobudka o 5...

*no dobra, jak to napisałam i jak to teraz czytam... być może nie brzmi to dla Was zachęcająco, ale musicie wiedzieć, że Gabi bardzo lubi jedno i drugie... kaszę i buraki, znaczy się. Ona w ogóle lubi slow food i zdrowo się odżywia, trzeba przyznać :).